طلاب ها موظفند...
هفته ای چند جلسه در حسینه ها،هیأت ها و مراسم های معنوی فرهنگی شرکت میکنیم؟!!!
از خودمون از این جور سوال ها گاهی وقتا بپرسیم.
برای چی مراسم برگزار میشه؟!!!
قراره کی سخنرانی کنه؟
چه کسانی عامل اجرایی این برنامه هستن و هدف چیه؟!
سخنرانی.
بله سخنرانی سخنرانی سخنرانی.
مهم نیست که چند دقیقه باشه. مهم حرفهایی هست که باید زده بشه.
حرفهایی که باید مردم رو آگاه کنه.
وقتی زمانی رو اختصاص میدن به یک سخنران، یعنی مدیریت آن زمان در دست سخنران هست.
اینکه مردم گوش میکنند، اهمیت میدن یا نه رو کاری نداریم. مهم اینه که وظیفه سخنران،سخنرانی کردن هست.
برای ما باید این مهم باشه که محتوای سخنرانی چقدر با ارزش بوده نه اینکه تعداد حاضرین مراسم و غیره.
اگر سخنرانی واقعا عالی بود. اگر محتوای با ارزشی در سخنرانی وجود داشت یقیناً مردم رو جذبش کرده وگرنه که هیچ.
**** «حرفی که از دل بر آید لاجرم بر دل نشیند» ****
جوانان بیشتر از همه چیز به رفاقت اهمیت میدهند. رفاقتی که حاضرند حتی زندگی شان را فدا کنند.
اینجا طلاب های عزیز باید وارد صحنه بشوند. اگر طلاب ها یک طرف این رفاقت قرار نگیرند مسلم هست که دشمنان بجای آنها قرار خواهند گرفت.
اگر حرفها صادقانه،واقع بینانه و قابل درک برای جوانان باشه پیروز میدان هستیم.
ایده : رفاقت و همکاری با فعالان مسجدی،هیأتها،بسیج و …
با کمک فعالان مساجد افراد تأثیر گذار محله را شناسایی و کادر سازی کرده و میشه کلی برنامه اجرا نمود که یکی از آنها حمایت از کالای ایرانی هست.
